این میوه ها و سبزیجات ادرار آور هستند


این میوه ها و سبزیجات ادرار آور هستند

این میوه ها و سبزیجات ادرار آور هستند

 

به موادی که با مصرف آنها باعث می شوند که ادرار شما افزایش پیدا کند و بدن مقداری از آب ذخیره شده اش را دفع کند، مواد ادرار آور می گویند. بعضی از سبزیجات و میوه ها دیورتیک ( ادرار آور) هستند و بهتر است به جای مصرف دارو از این مواد غذایی استفاده کرد که به صورت طبیعی ادرار شما را افزایش دهند.

دارو های دیورتیک ( ادرار آور) اغلب توسط پزشک تجویز می شود، اما مواد غذایی و نوشیدنی های خاصی وجود دارند که دارای اثرات طبیعی ادرار آور بوده و می توانند از جمع شدن آب اضافی و بروز آماس و ورم کردگی در بدن جلوگیری کنند. خوراکی های با خاصیت ادرار آوری، به کاهش فشار خون کمک می کنند، این خوراکی ها با کاهش مایعات اضافی بدن به کاهش وزن بدن و روی هم رفته به سلامتی فرد کمک می کنند. در ادامه به معرفی تعدادی از خوراکی های ادرار آور می پردازیم.

 

میوه های ادرار آور

برخی از میوه ها دارای خاصیت ادرار آور بوده و می توانند به دفع آب اضافی، به بدن کمک کنند. به گفته کارشناسان، آناناس و آب لیمو ترش تازه دارای خاصیت ادرار آور می باشند، هم چنین میوه های حاوی آب فراوان مانند انواع انگور، هندوانه و زغال اخته دارای ترکیبات طبیعی مدّر می باشند.

۱- لیموترش
مقداری لیموترش را به لیوان آب خود اضافه کنید با این کار علاوه بر طعم خوبی که به آب می دهد، یکی از اولین و مهم ترین میوه هایی است که برای کاهش فشار خون توصیه می شود. لیموترش در دسترس و مصرف آن برای آبمیوه، سالاد، برخی غذاها آسان است. لیموترش در درمان التهاب و عفونت دستگاه ادراری که سبب سوزش در هنگام ادرار کردن می شود، موثر است.

۲- آناناس، انگور و زغال‌ اخته
آناناس به دلیل سرشار بودن از پتاسیم خواص دیورتیک (ادرار آور) دارد. می‌توانید از میوه‌ی تازه یا آب آن استفاده کنید چون خواص یکسانی دارند.

انگور نیز همین خاصیت را دارد به خاطر اینکه سرشار از آب است و باعث دفع ادرار می‌شود. زغال‌اخته نیز جزو میوه‌های ادرار آور است. به خاطر اینکه سرشار از «آربوتین» است. مصرف آب زغال‌اخته با احتباس آب مقابله می‌کند.

توجه داشته باشید که آبمیوه‌های صنعتی سرشار از قند هستند. بهتر است از آب‌میوه‌های بدون قند افزوده استفاده کنید. همچنین می‌توانید آبمیوه‌های صنعتی را با مقداری آب رقیق کنید. در این صورت قند کمتری وارد بدنتان می‌شود.

۳- خیار

خوردن، بوبیدن و مالیدن خیار بر پیشانی جهت رفع سردرد مفید است. قطره قطره ریختن آب خیار در بینی و بوییدن آن جهت رفع گرفتگی، بی حوصلگی و کم خوابی مفید است. آشامیدن آب خیار جهت رفع اکثر تب های شدید، تسکین حرارت صفرا و خون، التهاب معده، رفع تشنگی، پاک کردن کبد، زیاد شدن ادرار، دفع سنگ کلیه و مثانه و بهبود یرقان سودمند است.

جوشانده پوست خیار، درمان خوبی برای یرقان است.یک لیوان آب خیار با نیم سیر نبات، مسهل خوب و گوارایی است و صفرا و سودا را از معده به خوبی خارج می نماید که برای این کار آب خیار رسیده که کمی ترش مزه می باشد، بهتر است.

اگر مقداری میخک را در آب خیار خیسانده و پس از ۲۴ ساعت آن را صاف کرده و با عسل نوش جان نمایید، رنگ رخسارتان باز می شود؛ در حقیقت به کبد شما جلا می دهد و روح را شاداب می نماید.اگر مبتلا به مرض قند هستید تا می توانید از خیار و تخم خیار استفاده کنید.خیار از نظر طب قدیم ایران سرد است و خنک کننده بدن می باشد و به هضم غذا کمک می کند.

۵- سرکه سیب
سرکه سیب با خاصیت ادرار آوری که دارد به عملکرد بهتر ادرار و خروج آب اضافی بدن و سلامتی بیشتر کمک می کند. همین طور سیستم گوارشی تنبل را تحریک می کند. مقدار کمی از سرکه سیب را به آب نوشیدنی خود اضافه کنید و میل نمایید با همان مقدار کم شما از فواید آن بهره مند خواهید شد.

 

سبزیجات ادرار آور

سبزیجات، منابع غنی از انواع ویتامین ها، مواد معدنی و فیبر می باشند و بنا به گفته کارشناسان سبزیجاتی که حاوی ترکیبات طبیعی دیورتیک می باشند عبارتند از : چغندر، سبزیجات برگ پهن و دارای رنگ سبز، نخود سبز، تره فرنگی، کلم بروکسل، کدو تنبل، پیاز، کلم، مارچوبه و سیر. از طرفی سبزیجاتی نیز وجود دارند که به علت داشتن آب فراوان، سبب ادرار فراوان شده ودر نتیجه از جمع شدن آب اضافی در بدن و بروز اِدِم جلوگیری می کنند این سبزیجات عبارتند از کرفس، خیار، پیاز، گوجه فرنگی و کاهو.

۱- کرفس
کرفس محتوی آب زیادی است بنابراین خوردن کرفس باعث افزایش ادرار هم می شود و در مطالعات اخیر نشان داده که کرفس همچنین باعث جذب آب خوراکی های دیگر نیز می شود. حتی اگر مزه کرفس را دوست ندارید، برای بهره بردن از مواد مغذی آن و هضم راحت تر غذا، کرفس مصرف کنید.

چغندر
علاوه بر این که چغندر ادرار آور است، منبعی از آنتی اکسیدان ها نیز هست همچنین دارای آنتی اکسیدان ویژه، بیت لین، است این آنتی اکسیدان تنها در چند خوراکی طبیعی یافت می شود. انواع چغندر به شکل خام، جوشانده یا بخارپز مصرف می شود ترشی چغندر نیز وجود دارد.

۳- کلم
کلم خاصیت ادرار آور و پیشگیری از سرطان را دارد همچنین خطر بیماری قلبی را کاهش می دهد. در هنگام مصرف غذاهایی که با کلم تهیه می شوند، نمک کمتری مصرف کنید، چون نمک، سدیم خون را بالا می برد و خاصیت ادرار آوری کلم را کاهش می دهد.

بادمجان

بادمجان یک ادرار آور طبیعی است. عده ای برای کاهش وزن از آب بادمجان استفاده می کنند به این شکل که بادمجان را می جوشانند و آب خروجی از آن را می نوشند. این کار کمی افراطی است سعی کنید بادمجان را به اندازه و به عنوان غذای کمکی کنار غذای اصلی مصرف کنید.

۵- جعفری
جعفری خواص دیورتیک فوق‌العاده‌ای دارد که نمی‌توان نادیده‌اش گرفت. این سبزی معطر می‌تواند آب اضافی جمع شده در بافت‌های بدن را دفع کند.

 

منبع: نبض ما

دلایل ، علائم و درمان آلزایمر


دلایل ، علائم و درمان آلزایمر گرداوری شد

دلایل ، علائم و درمان آلزایمر

 

آلزایمر به نوعی یک بیماری است که با تخریب سلول های عصبی در ارتباط بوده و با مجموع 70 درصد از کل، شایع ترین حالت زوال عقل به شما می رود. هیچ درمانی برای آن پیدا نشده و همیشه هم به مرحله وخیمی می رسد.

آنچه سبب آن می شود هنوز یک راز سر به مهر است اما تا حدودی در مورد شیوه توسعه آن و عواقبی که به دنبال دارد اطلاعات کسب کرده ایم. آلزایمر نحوه گفتار، حافظه و حتی تفکرهای ابتدایی را دچار مشکل می سازد و حرکت های بدیهی مثل فرو بردن بزاق را امکان ناپذیر می سازد.

مغز انسان از حدود 100 میلیارد نورون تشکیل شده و آلزایمر سبب از بین رفتن میلیون ها میلیون سلول عصبی می شود و در مراحل پیشرفته به کوچک شدن محسوس مغز منجر خواهد شد. معمولا افرادی که دچار آلزایمر می شوند، پس از بروز اولین نشانه های بیماری حدود 10 سال بیشتر زنده نمی مانند اما در برخی از آن ها، امید به زنده ماندن تا 20 سال هم می رسد.

این بیماری، سال 1906 توسط دکتر آلویس آلزایمر کشف و به همین سبب نام وی بر آن نهاده شد. وی از سال 1901 روی بیماری به نام آگوسته دِتِر مشغول تحقیق و پژوهش بود و با بررسی ماده مغزی وی موفق به پی بردن آلزایمر شد. پیش از مرگ، خانم دتر علائم بسیاری که امروزه ما به عنوان علائم آلزایمر می شناسیم از جمله اشکالات عمده در تکلم و شناختن دیگران را از خود نشان می داد.

پس از مرگ و کالبدشکافی، دکتر آلزایمر متوجه شد که مغز دتر بسیار کوچکتر از حالت عادی شده و چربی بسیاری در میان سلول های مغزی اش پدیدار شده اند. امروزه، دست کم 4.5 میلیون نفر در ایالات متحده آمریکا به آلزایمر مبتلا هستند. در واقع این رقم از پنج درصد آمریکایی هایی که بین 65 تا 75 سال سن دارند تشکیل شده است. میزان شیوع بیماری میان افراد 85 سال به بالا در حدود 50 درصد اعلام شده است.

گرچه باور عموم بر این است که آلزایمر در افراد بالای 65 سال رخ می دهد، اما فرمی از این بیماری ممکن است جوانانی که حتی 30 سال سن دارند را هم درگیر خود کند.

 

دلایل ایجاد آلزایمر

دلایل ایجاد این بیماری نامشخص است اما یک سری فاکتورهای موثر و واضحی وجود دارند. اول از همه سن انسان است. هر چه از 65 سالگی می گذرد، تعداد افرادی که به آلزایمر مبتلا می شوند نیز افزایش می یابد. به نظر می رسد که عوامل ژنتیکی نیز نقشی در این میان ایفا کنند، خصوصا اگر مستقیما یکی از همخون های شما مبتلا به این بیماری شود. از آنجایی که زنان عمر طولانی تری نسبت به مردان دارند، احتمال ابتلای شان به آلزایمر نیز بیشتر است.

سه ژن با نام های پروتئین پیش ساز آمیلوئید، پرسینیلین 1 و پرسینیلین 2 در آلزایمر دوران جوانی نقش بازی می کنند. اما برای حالت عادی این بیماری، ژن آپولیپوپروتئین موثر است. این ژن سبب انتقال کلسترول درون جریان خون می شود. نوع خاصی از این ژن در 15 درصد انسان ها یافت می شود و شانس فرد را برای ابتلا افزایش می دهد.

طبیعتا، اختلالات ژنتیکی نقش موثری در توسعه بیماری ایفا می کنند اما محققین عوامل و فاکتورهای تاثیرگذار دیگری هم برای آلزایمر در نظر گرفته اند، از جمله فقر فولات، افزایش کلسترول خون، آسیب های وارده به سر، عدم تحرک و ورزش کافی و حتی در تماس بودن با مواد شیمیایی.

با این حال، بسیاری از این فاکتورها، شواهد متناقضی از خود نشان داده اند که میزان اثرگذاری شان در بیماری را کاهش می دهد. سن، جنسیت، ژنتیک و وراثت اما بیشترین آمار پذیرفته شدن را دارند.

 

علائم بیماری آلزایمر

در حالی که هر بیمار، یک شخص جداگانه به حساب می آید و پیشرفت بیماری در هر فرد متفاوت است، اما پس از بروز اولین نشانه های آلزایمر، فرد حدودا ده سال بیشتر زنده باقی نمی ماند. در افرادی که آلزایمر شدید داشته و پیشرفت بیماری سرعت بالایی دارد، این دوران ممکن است تا 5 سال نیز کاهش یابد.

زمانی که آلزایمر شروع می شود، احتمالا هیچ کس قادر به شناسایی و فهم آن نخواهد شد. خطاهای ذهن و حافظه معمولا در سنین بالا به عنوان امری عادی تلقی می شود و کسی آن را به عنوان نشانه ای از مریضی نمی پندارد، اگرچه این مسئله یکی از ابتدایی ترین نشانه های ابتلای فرد به بیماری است.

گرچه فراموش کردن افرادی که به طور معمولا رابطه ای با آن ها نداریم ممکن است عادی جلوه کند، اما فراموش کردن نزدیکان می تواند یکی از واضح ترین نشانه ها باشد.

هر چه بیماری پیشرفت می کند، فراموشی های شدیدتر نیز پدید می آیند. فرد مبتلا فراموش می کند که کارهایش را چگونه انجام می داده، حتی آن هایی که بخشی از زندگی روزمره اش طی ده ها سال بوده اند. به سختی قادر است تا نزدیکان اش را به یاد آورد و فکر کردن بسیار سخت می شود.

در زمان ارزیابی و قضاوت نیز، افراد مبتلا به آلزایمر شدیدا دچار مشکل هستند. فرد حتی مشکلات فراوانی با حواس محیطی پیدا خواهد کرد و نمی تواند تشخیص دهد که چه چیزی را کجا قرار داده است.

در ابتدا شاید ادای برخی کلمات دشوار به نظر رسد اما دست آخر، سخن گفتن به شکل عادی شدیدا مشکل خواهد شد. نه تنها صحبت کردن، بلکه حتی خواندن و نوشتن نیز به امری دشوار بدل می گردد. بسته به نوع رفتار هر شخص، در زمان پیشرفت بیماری، فرد می تواند رفتارهایی مختلف نظیر خشونت، اضطراب، خستگی و افسردگی را از خود نشان دهد.

در مراحل پایان، یک فرد مبتلا به آلزایمر هیچگاه نباید تنها باشد و مرتبا تحت نظارت قرار گیرد. در این مرحله، نورون ها در سرتاسر مغز از بین رفته اند و قسمت هیپوکامپوس و قشر مغز بسیار کوچک شده است.

همراه با آلزایمر، مشکلات عدیده ای نیز پدید می آید. افتادن های پی در پی که نتیجه از دست رفتن تعادل هستند یا گیجی های طولانی و سردرگمی. چنین عواملی خود به تنهایی و به دور از پیشرفت بیماری می توانند سبب مرگ شوند.

اگرچه آلزایمر صد در صد کشنده است و راه درمانی برای آن نیست اما عمده دلیل مرگ در پی این بیماری، ابتلا به عفونت های متنوع است. در انتها، اگر هیچ یک از عوامل جانبی سبب مرگ نشوند، کوچک شدن بیش از حد مغز و از بین رفتن نورون ها سبب فراموشی مهم ترین فعالیت ها می شود؛ برای مثال فرد فراموش می کند که چگونه نفس بکشد یا چگونه غذا بخورد.

 

تشخیص آلزایمر

مهم ترین مشکل در تشخیص آلزایمر برای هر فرد این است که تنها در صورتی می توان آن را مورد مطالعه قرار داد که وی دیگر زنده نیست و بتوان بافت مغزی را مستقیم مطالعه کرد. در مورد افراد زنده هم پزشکان و دانشمندان بیشترین تلاش خود را به کار می گیرند که تقریبا درصد تشخیص صحیح 90 درصدی بیماری را به همراه داشته است.

با بررسی خون، ادرار و مایع مغزی نخاعی، ممکن است اطلاعات گسترده ای در اختیار پزشک قرار گیرد که به تشخیص آلزایمر کمک خواهد کرد. ام آر آی، سی تی اسکن و PET اسکن نیز دیگر راه های تشخیص به حساب می آیند.

 

درمان آلزایمر

آلزایمر هیچ راه درمانی ندارد، اما برخی داروها ممکن است در مرحله های ابتدایی در جهت کاهش سرعت پیشروی کمک کنند. داروهایی که معمولا برای درمان آلزایمر به کار برده می شوند، برای درمان بی خوابی، افسردگی و اضطراب نیز اثر دارند.

مهار کننده های کولین استراز از جمله دونپزیل، ریواستیگمین و گالانتامین، همه به افزایش تعداد انتقال دهنده های عصبی کمک می کنند اگرچه برخی داروها می توانند اثرات جانبی بدی هم داشته باشند. اکثر داروها برای مراحل اولیه توصیه می شوند گرچه دونپزیل در تمامی مراحل می تواند مورد استفاده قرار گیرد.

ممانتین دارویی است که در دهه هشتاد میلادی ابتدا آلمانی ها مورد استفاده قرار دادند و امروزه هم تنها دارویی است که قطعا برای مراحل پیشرفته توصیه می شود. ممانتین چه به صورت تنها و چه همزمان با مهار کننده های کولین استراز می تواند مورد استفاده قرار بگیرد. دارو ساخته شده تا نورون ها را در برابر گلوتامات محافظت کند.

زندگی برای افراد مبتلا به آلزایمر بسیار دشوار است، به خصوص اگر در سنین بالا و مراحل نهایی آلزایمر باشند. اگرچه این بیماری درمانی ندارد اما با مراقبت های دائمی نزدیکان می توان قدری به سلامت این افراد کمک کرد. مسلما یکی از بهترین راه های مقابله با این بیماری، مراقبت های محبت آمیز و دلسوزانه است.

 

چگونه به مبتلایان کمک کنیم؟

اگر یکی از اعضای خانواده و یا دوستان نزدیک شما به بیماری آلزایمر مبتلا شده است و شما باید از وی مراقبت کنید، سعی کنید اطلاعات خود را در این زمینه بیشتر کنید و چیزهایی که باید بدانید را فرا بگیرید. این کار به شما کمک می کند که بتوانید به بیمار کمک کنید تا بتواند مقدار بیشتری از کارهای خود را انجام دهد.

دکتر شهرام ابوطالبی پزشک متخصص مغز و اعصاب در این باره می گوید : در نظر داشته باشید که بیماران آلزایمری باید تحت نظر پزشک باشند چرا که فراموشی آنها تنها مسئله نیست بلکه باید به لحاظ پزشکی در سایر موارد نیز تحت نظر قرار داشته باشند .وی می افزاید : باید به خانواده در این زمینه آگاهی داد تا بتوانند بیمار را درک کرده و بدانند که وی در آینده چه وضعیتی پیدا می کند.

به گفته ابوطالبی دارو درمانی نیز درباره بیمار باید در نظر گرفته شود چرا که در مرحله خفیف و متوسط این داروها به درمان بیمار کمک بسیاری می کند اما متاسفانه در حالت پیشرفته این داروها کمکی به بیمار نمی کند. این متخصص مغز و اعصاب می گوید : باید دانست که بیمار در مراحل پیشرفته بیماری قادر به تصمیم گیری نیست ،

بنابراین بهتر است که وی را توجیه کنید تا قبل از اینکه بیماری اش بدتر شود در مورد آینده اش تصمیم بگیرد.بسیاری از کارشناسان نیز عقیده دارند نوشتن وصیت نامه و یا انتخاب وکیل و یا تصمیم در مورد روش ادامه زندگی در حالتی که خود فرد توانایی تصمیم گیری را دارد بسیار مهم است. روش های مراقبتی نیز می تواند قبل از بدتر شدن بیماری توسط خود بیمار انتخاب شود.

انتخاب پرستار و کسی که می خواهد از او مراقبت کند نیز از جمله تصمیماتی است که قبل از بدتر شدن بیماری باید انجام شود. انتخاب یک وکیل برای زمانی که فرد بیمار قدرت تصمیم گیری خود را از دست می دهد نیز می تواند مفید و حتی ضروری باشد.